mojtaba najafi(مجتبی نجفی)

در پاسداشت امید

مجتبی نجفی

صویر مربوط به بازی دیروز پرسپولیس نساجی است، که باز هم زنان را از حضور در ورزشگاه محروم کردند. هر جا مردی خطا بکند، حاکمیت زن ستیز، زنان را مجازات می کند. اتفاقاتی که در بازی سپاهان پرسپولیس رخ داد، بهانه ای شد برای یورش مجدد به حق حضور زنان در ورزشگاهها. همان حضور نیم بند و حاشیه ای در یک گوشه کوچک از ورزشگاه را هم تحمل نکردند و باز هم راه را بر یک حق بدیهی زنان بستند. این خود پیامی است که دستاوردهای ولو کوچک در مبارزه مدنی ناپایدارند.

به عبارتی، ما در یک مسیر خطی نیستیم،در مسیر سینوسی هستیم،پر فراز و نشیب و رفت و برگشتی. تعارف نداریم مبارزه ای است با یک غول. غول، آنقدر باید از زنبورها نیش بخورد تا سرانجام تسلیم شود یا از پا بیفتد. هر چند مسیر طولانی و ماراتن وار است، اما مطمئن ترین مسیر است،مسیری که با اکثریت خواهان حجاب اجباری اول انقلاب پنجاه و هفت به اکثریت طرفدار حجاب اختیاری رسیده، از ایران اکثریت چادری به ایران لباسهای رنگارنگ، با مانتوهای بلند و کوتاه، از بدحجابی به عنوان شکل اعتراض به کشف حجاب به عنوان اعتراضی رادیکال تر رسیده. برای همین در پوسته سخت گیرانه حکومت دینی، محتوایی سکولار در بطن جامعه روییدن گرفته و اگر درست هدایت شود به عرصه عمومی آزاد و متنوع در ایران خواهد رسید که صاحبانش نه ابرانسانها که همین شهروندان عادی اند، عرصه نه تک رنگی که رنگارنگی نه تک صدایی که چندصدایی است.

این روزنه امید و نشان پیروزی و تاکید بر تداوم یک حضور را که خود بازنمایی حفظ امید است را ببینید و ارسال این پیام که این وضعیت موقتی است و ورزشگاه و هر نقطه از عرصه عمومی ایران از آن شهروند ایرانی است، چرا که مسأله کلان نه خود حجاب که همان دیوار نوشته معروف است:« این خاک مال مردمانش است نه حاکمان» و این نگاه تنها به حجاب مربوط نمی‌شود به همه ساحتهای شهروندی ایران مرتبط است: از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن تا حق تشکل ساختن و اعتراض کردن. این معنای ایران شهروندان است، که با ایران شاهان و شیخان مرزبندی دارد.

ما از پدران مستبد، شیخان عبوس،حاکمان بی رحم، نظام سرکوب، خسته شده ایم و به فضای تنفس نیاز داریم، به ایران شهروندان خرد، همین انسانهای عادی که کشورشان را به مثابه « خانه» می‌خواهند در فرآیند بررسی تجربه ها بسازند، تشنه ایم و به قول آن شاعر بزرگ « از دیو و دد ملولم، انسانم آرزوست». برای اینکه ببینید در حال تاریخ سازی هستید،کافی است اندکی برای لحظه ای از تاریخ بیرون بیایید و به افق محو شوید و مسیر طولانی با روشنایی رویت پذیر را ببینید.
عکس از پیام پارسایی

https://www.tg-me.com/us/mojtaba najafi مجتبی نجفی /com.modjtabanajafifrance/2273

Telegram

mojtaba najafi(مجتبی نجفی)

www.tg-me.com/us/mojtaba najafi مجتبی نجفی /com.modjtabanajafifrance/2274

2.8K viewsedited  May 6 at 22:58

در پاسداشت امید

مجتبی نجفی

صویر مربوط به بازی دیروز پرسپولیس نساجی است، که باز هم زنان را از حضور در ورزشگاه محروم کردند. هر جا مردی خطا بکند، حاکمیت زن ستیز، زنان را مجازات می کند. اتفاقاتی که در بازی سپاهان پرسپولیس رخ داد، بهانه ای شد برای یورش مجدد به حق حضور زنان در ورزشگاهها. همان حضور نیم بند و حاشیه ای در یک گوشه کوچک از ورزشگاه را هم تحمل نکردند و باز هم راه را بر یک حق بدیهی زنان بستند. این خود پیامی است که دستاوردهای ولو کوچک در مبارزه مدنی ناپایدارند.

به عبارتی، ما در یک مسیر خطی نیستیم،در مسیر سینوسی هستیم،پر فراز و نشیب و رفت و برگشتی. تعارف نداریم مبارزه ای است با یک غول. غول، آنقدر باید از زنبورها نیش بخورد تا سرانجام تسلیم شود یا از پا بیفتد. هر چند مسیر طولانی و ماراتن وار است، اما مطمئن ترین مسیر است،مسیری که با اکثریت خواهان حجاب اجباری اول انقلاب پنجاه و هفت به اکثریت طرفدار حجاب اختیاری رسیده، از ایران اکثریت چادری به ایران لباسهای رنگارنگ، با مانتوهای بلند و کوتاه، از بدحجابی به عنوان شکل اعتراض به کشف حجاب به عنوان اعتراضی رادیکال تر رسیده. برای همین در پوسته سخت گیرانه حکومت دینی، محتوایی سکولار در بطن جامعه روییدن گرفته و اگر درست هدایت شود به عرصه عمومی آزاد و متنوع در ایران خواهد رسید که صاحبانش نه ابرانسانها که همین شهروندان عادی اند، عرصه نه تک رنگی که رنگارنگی نه تک صدایی که چندصدایی است.

این روزنه امید و نشان پیروزی و تاکید بر تداوم یک حضور را که خود بازنمایی حفظ امید است را ببینید و ارسال این پیام که این وضعیت موقتی است و ورزشگاه و هر نقطه از عرصه عمومی ایران از آن شهروند ایرانی است، چرا که مسأله کلان نه خود حجاب که همان دیوار نوشته معروف است:« این خاک مال مردمانش است نه حاکمان» و این نگاه تنها به حجاب مربوط نمی‌شود به همه ساحتهای شهروندی ایران مرتبط است: از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن تا حق تشکل ساختن و اعتراض کردن. این معنای ایران شهروندان است، که با ایران شاهان و شیخان مرزبندی دارد.

ما از پدران مستبد، شیخان عبوس،حاکمان بی رحم، نظام سرکوب، خسته شده ایم و به فضای تنفس نیاز داریم، به ایران شهروندان خرد، همین انسانهای عادی که کشورشان را به مثابه « خانه» می‌خواهند در فرآیند بررسی تجربه ها بسازند، تشنه ایم و به قول آن شاعر بزرگ « از دیو و دد ملولم، انسانم آرزوست». برای اینکه ببینید در حال تاریخ سازی هستید،کافی است اندکی برای لحظه ای از تاریخ بیرون بیایید و به افق محو شوید و مسیر طولانی با روشنایی رویت پذیر را ببینید.
عکس از پیام پارسایی

https://www.tg-me.com/us/mojtaba najafi مجتبی نجفی /com.modjtabanajafifrance/2273

BY mojtaba najafi(مجتبی نجفی)